szkieletowe domy z drewna

Podstawowe standardy techniczno-montażowe dla lekkiego budownictwa szkieletowego.

Dom szkieletowy

1. Fundamenty

Posadowienie budynku spełnia wymagania PN i „Warunków Technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie” – (Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, (Dz. U. Nr 75, poz. 690, z 2003 r. Nr 33, poz. 270 oraz z 2004 r. Nr 109, poz. 1156) w zakresie przenoszenia obciążeń, izolacyjności cieplnej i warunków gruntowych.

2. Drewno konstrukcyjne
Do budowy konstrukcji szkieletu stosuje się drewno iglaste, klasa C 24 (dawna k27). Tarcica jest suszona komorowo i czterostronnie strugana z zaokrąglonymi lub fazowanymi krawędziami wzdłużnymi.
Wilgotność drewna konstrukcyjnego wynosi:
• Nie więcej niż 19 % - jeśli elementy będą obudowane,
• Nie więcej niż 23 % - jeśli elementy będą na otwartym powietrzu.

W trakcie budowy drewno, ze względu na warunki atmosferyczne, może osiągnąć większą wilgotność, jednakże zamknięcia elementów konstrukcji w ścianie, poprzez zakładanie paraizolacji, dokonuje się przy wilgotności drewna nie większej niż 19%. Obowiązkowej impregnacji chemicznej, podlegają podwaliny ścian spoczywające na fundamentach lub płycie fundamentowej, z obowiązkową izolacją poziomą przeciwwilgociową.

3. Podstawowe moduły konstrukcji
Modułami, na których opiera się lekkie budownictwo szkieletowe są wymiary graniczne nie większe niż:
• 62,5 cm dla słupków ścian,
• 60 cm dla belek stropowych,
• 60 cm dla krokwi.
Powyżej określa się wymogi dla drewna litego o grubości nie mniejszej niż 38 mm +- 1mm. Wymiary te określają osiowy rozstaw słupków ścian, belek stropowych i krokwi dachowych. Właściwe moduły określa jednak projekt konstrukcyjny.

4. Poszycia stropów, ścian i dachu
Ze względu na wpływ warunków atmosferycznych oraz właściwości samych płyt na poszycia stropów, ścian i dachu stosuje się materiały płytowe o właściwościach wilgocioodpornych, np.: płyty drewnopochodne, płyty gipsowo–włóknowe, płyty na bazie cementu. Na poszycie ścian zewnętrznych i dachu nie stosuje się deskowania, chyba, że deski są suszone komorowo, strugane i łączone na pióro i wpust. Belki stropowe - dla zwiększenia izolacyjności akustycznej stropu i uniknięcia efektu skrzypienia podłogi, należy odizolować od poszycia stropu.

5. Izolacyjność cieplna
Przegrody zewnętrzne budynku spełniają izolacyjność cieplną zgodnie z obowiązującymi przepisami. Dla przegrody zewnętrznej współczynnik przenikalności cieplnej wynosi nie więcej niż 0,3 W/m2 K.

Typowy układ warstw stropu nad przestrzenią podpodłogową - od góry:
• Wierzchnia warstwa wykończeniowa,
• Płyta poszycia grub. min. 22 mm,
• Konstrukcja stropu o rozstawie osiowym belek 40 cm,
• Izolacja termiczna grub. min. 20 cm,
• Wiatroizolacja,
• Folia budowlana na gruncie.

Typowy układ warstw stropu miedzykondygnacyjnego - od góry:
• Wierzchnia warstwa wykończeniowa
• Płyta poszycia grub. min. 22 mm,
• Konstrukcja stropu o rozstawie osiowym belek, max. 60 cm,
• Izolacja akustyczna grub. min. 10 cm,
• Listwy kapeluszowe montowane prostopadle do spodu belek,
• Płyta gipsowa grub. min. 12 mm mocowana do listew kapeluszowych.

Typowy układ warstw ściany zewnętrznej – od wnętrza:
• Płyty gipsowo-kartonowe, gipsowo-włóknowe lub cementowo-drzazgowe grubości min. 12,5mm stanowiące wewnętrzną warstwę wykończeniową. W konstrukcji ścian budynku, o osiowym rozstawie słupków 1/3 szerokości płyty mają zastosowanie płyty o grubości 12,5 mm, natomiast przy osiowym rozstawie belek stropowych czy krokwi dachowych wynoszącym powyżej 1/2 szerokości płyty stosuje się płyty grubości 15mm.
• Opóźniacz pary wodnej - zwany popularnie paroizolacją. Stosuje się folie polietylenowa grubości około 0,15 mm o maksymalnej zdolności przepuszczalności pary wodnej - około 2 - 6 g/m2/24h. Należy zapewnić ciągłość i maksymalnie możliwą do uzyskania szczelność paroizolacji na wszystkich przegrodach zewnętrznych.
• Konstrukcja ściany o rozstawie osiowym słupków nie większym niż 62,5 cm.
• Materiał izolacyjny na ściany. Stosuje się wełnę szklaną lub skalną, bądź izolacje
oparte na włóknach celulozowych. Minimalna grubość izolacji termicznej winna spełniać wymagania współczynnika U poniżej 0,3 W/m2 K.
• Poszycie zewnętrzne. Odpowiednimi na poszycie zewnętrzne ścian są materiały płytowe o właściwościach wilgociouodpornionych np.: płyty drewnopochodne, płyty gipsowo – włókowe, płyty na bazie cementu o grub. min. 12mm. Nie stosuje się deskowania, chyba że deski są suszone komorowo, strugane i łączone na pióro i wpust.
• Wiatroizolacja. Bez względu na rodzaj okładziny elewacyjnej (elewacji) na poszycie zewnętrzne ścian stosuje się wiatroizolacyjną folię ścienną. Cecha charakterystyczna wiatroizolacyjnych folii ściennych jest paroprzepuszczalność od min.120 - 160 g/m2/24h
• Wykończenie zewnętrzne ściany:
- siding winylowy lub drewniany,
- tynk na warstwie styropianu ryflowanego mocowanego na kołki lub na
styropianie na ruszcie ze szczeliną wentylacyjną.
- tynk na wełnie szklanej lub skalnej.
- cegła klinkierowa – ze szczeliną wentylacyjną lub inne materiały elewacyjne
ze szczeliną wentylacyjną.

Elewacje układane są zgodnie z wymaganiami techniczno-montażowymi dla danego systemu elewacji.

Typowy układ warstw w stropodachu – od wnętrza:
• Płyty gipsowo-kartonowe, gipsowo-włóknowe, cementowo-drzazgowe o grubości min. 12,5 mm stanowiące wewnętrzną warstwę wykończeniową.
• Opóźniacz pary wodnej - zwany popularnie paroizolacją. Stosuje się folie polietylenowa grubości ok. 0,15 mm o maksymalnej zdolności przepuszczalności pary wodnej - około 2 - 6 g/m2/24h. Należy zapewnić ciągłość i maksymalnie możliwą do uzyskania szczelność paroizolacji na wszystkich przegrodach zewnętrznych.
• Konstrukcja stropu o rozstawie osiowym belek nie większym niż 60 cm.
• Materiał izolacyjny na stropy. Stosuje się wełnę szklaną lub skalną, bądź izolacje oparte na włóknach celulozowych. Minimalna grubość izolacji termicznej winna spełniać wymagania współczynnika U poniżej 0,3 W/m2 K.
• Pokrycie dachu. Zgodnie z projektem. Pokrycie układane jest zgodnie z wymaganiami techniczno-montażowymi dla danego systemu pokrycia.

Typowy układ warstwy połaci dachu – od wnętrza:
• Płyty gipsowo-kartonowe, gipsowo-włóknowe, cementowo-drzazgowe o grubości min. 12,5 mm, stanowiące wewnętrzną warstwę wykończeniową.
• Opóźniacz pary wodnej - zwany popularnie paroizolacją. Stosuje się folie polietylenową grubości około 0,15 mm o maksymalnej zdolności przepuszczalności pary wodnej - około 2 - 6 g/m2/24h. Należy zapewnić ciągłość i maksymalnie możliwą do uzyskania szczelność paroizolacji na wszystkich przegrodach zewnętrznych.
• Konstrukcja dachu o rozstawie osiowym krokwi nie większym niż 60 cm.
• Materiał izolacyjny na połaci dachu. Stosuje się wełnę szklaną lub skalną, bądź izolacje oparte na włóknach celulozowych. Minimalna grubość izolacji termicznej winna spełniać wymagania współczynnika U poniżej 0,3 W/m2 K.
• Szczelina wentylacyjna – w przypadku zastosowania pełnego poszycia dachu w celu zapewniania właściwej wentylacji połaci, minimalna grubość szczeliny wentylacyjnej wynosi 20mm. Należy zapewnić nawiew w okapie dachu i wywiew w kalenicy.
• Poszycie połaci dachu – w przypadku zastosowania pełnego poszycia Odpowiednimi na poszycie dachu są drewnopochodne materiały płytowe o właściwościach wilgociouodpornionych. Nie stosuje się deskowania, chyba że deski są suszone komorowo, strugane i łączone na pióro i wpust.
• Folia dachowa – w przypadku stosowania. Stosuje się folie dachowe o paroprzepuszczalności,
min. 1300 g/m2/24h.
• Pokrycie dachu. Zgodnie z projektem. Pokrycie układane jest zgodnie z wymaganiami techniczno-montażowymi dla danego systemu pokrycia.

6. Wentylacja budynku.
Budynek ma zapewnioną wentylację poszczególnych elementów:
• Przestrzeni podpodłogowej – dla budynków z pustką podpodłogową
• Pomieszczeń mieszkalnych – obowiązkowo kuchnia, łazienki, pomieszczenie techniczne, garaż i garderoba
• Poddasza użytkowego – połaci dachu,
• Poddasza nieużytkowego.

Przestrzeń podpodłogowa.
Zapewnia się wentylacje przestrzeni podpodłogowej. Suma powierzchni czynnej otworów wentylacyjnych, zapewniających bieżącą wentylację wynosi 1/500 powierzchni przestrzeni podpodłogowej. Otwory wentylacyjne zlokalizowane są tak, że zapewniają ciągłe przewietrzanie całej przestrzeni podpodłogowej.

Pomieszczenia mieszkalne.
Zapewnia się wentylację pomieszczeń mieszkalnych zgodnie z wymogami normowymi i Warunkami Technicznymi jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.

Połać dachowa – poddasze użytkowe przy pełnym poszyciu.

Zapewniona wentylacja połaci dachu:
• Nawiew w okapie, zapewniający wentylacje każdej przestrzeni pomiędzy krokwiami,
• Szczelina wentylacyjna grubości min. 20 mm pomiędzy poszyciem dachu a izolacją cieplną,
• Wywiew w kalenicy dachu.

Poddasze nieużytkowe – przy pełnym poszyciu dachu:
• Nawiew w okapie, zapewniający wentylacje każdej przestrzeni poddasza,
• Wywiew w kalenicy dachu, zapewniający wentylacje każdej przestrzeni.